Tongue, 21 juli

Vanmorgen begon de dag onstuimig. Stormachtige wind in combinatie met regen is nou niet echt iets waarvoor je uit je bed komt. Wij wel, we moeten immers verder. Om het leven extra dragelijk te maken besluiten we om van de geplande havermout af te zien en voor een full Scottish te gaan in een lokaliteit naar keuze. Ans informeert eens bij de lokale Spar en weet dat er zo'n anderhalve Mile verderop een mogelijkheid is. Iets met Smoke of zo. Tegen de tijd dat we het gevoel hebben in het ootje te zijn genomen, ontdekken we een vervallen gebouw met een bord aan de weg waarop in afgebladderde letters nog net het woord Bar te lezen valt. Achter de vitrage kijk ik in de ogen van een verschrompelde dame. Bij het zien van ons lacht ze haar anderhalve tand bloot en opent de uit de hengsels hangende deur. Of we kunnen ontbijten? Sure, normaal is ze op dit tijdstip niet open, maar voor ons maakt ze een uitzondering. Binnen gekomen zwiept ze nog snel even met een doekje de jaren zestig, in niet meer al te beste conditie verkerende tafel schoon. De ruimte is leeg en een soort Counter wordt gedomineerd door een eeuwenoude kassa. Zo eentje waarop je de bedragen inhamert en vervolgens het totaal analoog uitdraait met een hendel. We worden omringt met zorgen alsof we de eerste klanten in weken zijn. Ze gebruikt zelfs een opschrijfboekje om de twee ontbijtjes, koffie en thee op te schrijven. Als we ons te goed doen aan het uitgebreide en heerlijk bereide maal vraagt ze ons vriendelijk hoe we bij haar terecht zijn gekomen. Aangezien Ans de naam niet meer kan reproduceren volstaan we met te zeggen 'Someone in de local Store recommended you' ze kijkt ons hogelijk verbaasd aan en zegt dat dat hoogst ongebruikelijk is omdat ze altijd de hotels en restaurants aanbevelen. Zichtbaar blij verrast is ze en even lijkt het alsof de zon binnen schijnt, hetgeen natuurlijk met de buiten heersende zware depressie niet mogelijk is. Opgewarmd en klaar voor de dag springen we op de fiets. Vijftig meter verder rijden we langs een mooi hotel restaurant genaamd Smoo Cave, we kunnen er de humor wel van inzien. Inmiddels zijn we geland in een hostel in Tongue waar we de grootste, zespersoons kamer hebben met uitzicht op het Loch. Op de achtergrond klinkt accordeon muziek en het aanstekelijke gegiechel van de waardin. De wind giert om het huis en buiten vechten zon en wolken om voorrang, waarbij het regelmatig stortregent. De locatie lijkt uitermate geschikt voor een Orson Welles film. We voelen voor het eerst de warmte van de open haard en gaan zo in de keuken maar eens wat in elkaar knutselen.