Riopar 14-9

Vandaag zijn we door de duizend kilometer gegaan. Zoals je dat op een boot bij het passeren van de evenaar viert hebben wij dat ook gedaan. De details van deze geimproviseerde ceremonie blijven dit keer strikt geheim. Vandaag weer een mooie dag gehad. Het leuke is dat die dagen altijd volgens een bepaald patroon verlopen. Een mooi moment van de dag is het eerste kopje cafe solo. Bij een dorpje van keuze fiets je rechtstreeks op de kerktoren af. Die zijn daar altijd goed te zien vanwege de afwezigheid van hoogbouw. Zo ook vandaag in Vianos. In de luwte en in de nog behagelijke ochtendtemperatuur nemen we plaats op het terras voor de bar. De spanjaarden zijn gewoon rond dit uur hun eerste drankje te nuttigen, dus het is altijd bedrijvig op het plein, dat daar de plaza major genoemd wordt. Ans maakt van de gelegenheid gebruik om te gaan winkelen op de plaatselijke PC Hooftstraat (behalve een panaderia was er namelijk ook een ajuntation aanwezig). Ik genoot dan ook even van de stilte tijdens haar afwezigheid en werd een bruinverbrande man gewaar met stok, die met een gemiddelde snelheid van een plaza major per dag op mij aan kwam schuivelen. Ik voelde gelijk sympathie voor de man en begroette hem met Buenas Dias Signor, wat anders voelt dan het gebruikelijke Hola. De man keek mij diep in de ogen en gaf me een hand. Nadat hij aandachtig de fietsen had bestudeerd keek hij me nogmaals aan, legde zijn warme hand op mijn schouder en zei 'Muy Bien' Het was een bijna magisch moment waarop we grote verbondenheid voelden. Hij vanwege het avontuur dat we al fietsend aangaan en ik vanwege het feit dat de man elke ochtend in deze perfecte omgeving om negen uur zijn drankje kon gaan halen. Ik voelde dat het enig passende antwoord op deze wijsheid was 'Si MuyBien' de man schuivelde verder en verdween achter het vliegengordijn, mij met een verguld gevoel achter latend. Aangezien Ans nog niet was uitgewinkeld besloot ik maar eens naar het toilet te gaan. Het valt mij op dat de spaanse dames over het algemeen redelijk dominant aanwezig zijn. Al kakelend houden ze hun mannen kort, die blijkens hun gedrag zich schikken in de rol van onderdanige. Het viel mij op dat het heren toilet van het type 'gat in de grond'was. Aangezien ik niet de lenigste ben en over het algemeen wat tijd neem voor een boodschap koos ik er voor om ditmaal de deur te kiezen waarop een spaanse fllamenco danseres was afgebeeld. Ik dacht dat moet kunnen, het is rustig. Hoe fout! Amper zit ik op mijn gemak als het licht uit gaat. Ongetwijfeld een nieuw soort sensor die dit soort overtredingen registreert. Met de broek op mijn hielen ga ik op zoek naar het lichtknopje om tijd te winnen. Dan wordt er echter aan de deur gemorreld. Oh je, betrapt. Nadat ik mijn werkzaamheden heb afgerond open ik de deur. Voor mij staat de waardin, gewapend met mop en emmer. Ze kijk me doordringend aan en ik voel me bedreigd. Dan denk ik terug aan de ontmoeting met de man, die zich zijn leven lang heeft staande gehouden. Ik recht mijn rug en zeg ' Buenas Dias, ik moest even een splinter uit mijn rug halen en dat gaat zittend aanzienlijk beter' de vrouw kijkt me vragend aan maar blijft sprakeloos. Ik ga door het vliegengordijn naar buiten